Maria Lado Berlin
-
Upload
luca-argel -
Category
Documents
-
view
138 -
download
15
description
Transcript of Maria Lado Berlin
-
as ser, para que sorras
quen ben che quere
que che ha de facer berln.
-
e ti, que o leas.
-
na cestia da noria, o da da festa grande
coa cidade correndo de luces baixo os nosos ps,
un bico que estremeza
todos os equilibrios
iso quera
polo meu aniversario
-
un
este ser o teu libro para que ti nunca o saibas
eu inventarei por iso a cidade,
os lugares ocultos, os sitios secretos.
crearei o aroma das camelias,
as cancins dos msicos ambulantes,
a herba fresca baixo os teus ps...
eu crearei este lugar para un amor que nunca morra,
meu pequeno de ollos mxicos,
e a ti tamn.
e s se amarras un globo vermello mia man
e xuras que ser o can que camie ao noso lado,
que ser chespir,coas sas patias de goma levitando sobre o chan,
se o fas, se mo xuras,
entn creareiche a ti tamn.
para que habites no meu colo para sempre
meu pequeno berln
-
ese ser o teu nome, porque ters un ollo de cada cor
coma a cidade.
e este ser o teu libro,
para que ti nunca o saibas.
-
dous
o libro comeza aqu.
despois veen as palabras que eu inventei para amar
mesmo antes
de que ti o soubeses.
e as barrigas das letras.
al agochei as paisaxes que fixeron medrar o meu sorriso
onde ti camiabas entre a xente,
sen saber da nosa historia.
e eu fixen destes versos unha casa
para atoparnos.
e os mellores momentos
estn escritos nas paredes
para que poidas aprendelos de memoria.
eles sern a nosa lingua.
e estas pxinas
a maneira na que os teus dedos
viaxen polo meu corpo.
-
tres
conxugara un poema para atoparche.
e nel eu paseaba pola cidade.
buscaba o lugar mellor no que vernos por vez primeira.
e prometa levarlle flores, camelias,
anda que en realidade
era o poema o que che levaba polo seu ventre
e detia os teus pasos nos lugares acordados para os amantes.
que estaban tamn no poema,
que fala da instantnea que nos devolven os escaparates,
da hora xusta na que acenden todas as luces,
do ceo nas ras sen sada.
pero sobre todo
da sombra das rbores que atardecen, abrazados
eu saba destes sitios polas novelas.
-
as inventara os nomes para a cor dos teus ollos
e pouco importaban xa a cidade
e toda a sa arquitectura antiga,
porque non sei o teu verdadeiro nome
pero es de certo ti
o que move os meus cabelos co seu alento
seino porque eu na terraza do rhin,
e ti sorras dende o ltimo verso.
-
catro
inventei bonaval e a nosa cama
estaba chea de flores,
as
claro que non tia medo dos nichos
e agradeca que anoitecese entre os teus brazos
e as estrelas co seu canto de grilos
quera dicirche:
delicioso
como se escribe
o teu nome baixo as rbores.
-
cinco
fago tempo, neste poema
por ver se pasas polo vilar
altura do vello casino,
terriblemente reformado,
e traes a chespir nunha man e
conxuros para helio anotados no reverso da outra.
e paras no medio da sala sorrindo
e eu arrolarche toda a noite cos poemas mis fermosos
-dira.
antes de que falaras nada.
-
seis
para ti, meu neno berln, por abrigarche
busquei entre todos os prodixios
os nomes que daban aos lugares encantados
-mis fermosos que o mis doce dos poemase
mandeinos tatuar na seda do teu corpo
e que aprendas a pronuncialos todos, pois
cando eu marche
no seu murmurio
poderemos anda abrazarnos.
nas estancias onde a brisa escapa da cidade.
eu, para maior entraa, desexarei ser
de entre todos, oliveira
o lugar secreto de pati,
a mis clida parada.
onde os que se aprecian habitan
as tardes de esponxa das madalenas.
-
sete
deixa que me deite entre ti e o ceo.
aqu, no vern das palabras deste poema
e que as herbias se che apeguen
na fibra de cada verso
e mentres
que pase toda unha banda,
e charangas con camisas de prata.
que fagan unha festa mentres nos amamos.
as,
alameda ser
o espacio de milsimas
que a brisa
atopa entre os nosos corpos.
-
oito
pobre pequeno insomne,
que sabe de memoria os contos de legumes e princesas
e os nomes das ovellas todas
e por iso le poemas de amor, para que o arrolen
non ves que non podemos sar?
non oes a praia baixo a nosa casa?
que por deitar eu a cabeza no teu peito
o mar andou detrs da la para atoparnos
e as, chegou ata as lousas da quintana
onde agarda todas as noites para separarnos
e levarme dentro
ao sitio do que eu veo
e plidas, as horas de berenguela acompaan a marea
que s descansa co sol do medioda.
as foi o ocano na cidade
-conteiche. ata que quedaches durmido.
e bata forte na fonte dos cabalos.
-
nove
tanto desexa a cidade
amar a la chea
que para ela
garda do vern as paisaxes serenas,
as palabras de brisa que ondean nos vestidos de fo,
e estira as puntas das antenas e o faro da torre do reloxo
e por iso, que dende al abaixo,
manda fogos de artificio contra as estrelas.
envexosa
porque sabe
que mil veces mil
o teu nome
borda a noite de bicos dourados
-
e no lugar onde a la mis engorda,
tan grande
que case tocas a barriga coas xemas,
detense o firmamento. s para os amantes.
e mil veces mil,
sobre almciga dos das de magnolia,
o teu nome
e entre os teus brazos,
aqu no ceo,
coma en berln.
-
dez
con lualdao
o da abre de merceras e ultramarinos
e ns aqu
ao sol deste poema,
neste anaquio de ceo que recortan as antenas,
saudando os tellados vermellos dos vecios
e abastos
que toca a medioda,
coas nosas cancins favoritas.
mira como dende o ceo
s sabe ser pequena
a cidade,
que cabe na presada de aire que prea as cortinas.
-
once
os amigos son os que mellor entenden
que s veces a cidade
ten o xesto seductor coma o perigo.
e madrugadas con dentes afiados
quebran en coitelas os peores locais.
e que os das de despois
son moi tristes.
que me esquece o sorriso
e non me sae dicirche nada lindo
s outono.
e entn, como eles coecen
as dores que se apegan nos abrigos
veen buscarme casa e imos
beira do ro,
soleada repblica do noso abrazo,
-
onde chespir remove as follas das figueiras
batendo coa sa cabecia de globo
na calma da tarde
onde a nica dor posible
unha doce molestia,
aqu, no xogo da man.
desta cordia invisible
que nos mantn as,
unidos.
-
doce
con burla negra
a cidade quen dispn das choivas
coa puntualidade das coroas nos cabodanos.
envaas
para que os semforos preen de paraugas,
e as ras do centro subleven o seu nome de defunto.
deste modo invoca
o mis profundo inverno,
o primeiro das nosas vidas verdadeiras
aquel que empeza en obradoiro
coa rabia de todas as mareas.
-
trece
non o recordas?
que ti agardas porta
do vello cine avenida
e eu chego tarde,
que veo de non sei onde,
cos petos cheos de regalos
envoltos en papel de prata.
e antes de cruzar o patio
xa nos bicamos tan longo
pero para cando ti e eu nos coecemos,
o negocio xa pechara
- dis.
por iso nunca vimos a pelcula.
-
catorce
mis al das hortas
medran adxectivos preciosos
que reservo para as tas cartas.
pero agora es xa grande e sabes
que non deixan de ser s
palabras,
anda que recorden todos os aromas.
anda as.
e dixronme que comezaba a repetir os ttulos.
xa ves,
tanta literatura derramada
polas amantes de maiakowski.
-
quince
preciso que saibas de memoria
as direccins exactas das libreras
a disposicin de cada estante
os lugares de abrigo que regalan os corredores
que coezas
as bibliotecas tal e como estaban
coas sas calefaccins de constipado,
e fonseca de bufandas que descansan.
pois por a comeza, amor
o noso itinerario de caricias.
tanta literatura e ns
atropelando botns e corchetes.
-
dezaseis
quera que soaras venres
e o museo de arte contempornea
e atoparnos por acaso na cafetera;
eu que estaba escribindo
e ti que vias dar un paseo.
quera contarche o do libro
e como se estraa nas estepas brancas
pero nunca rematei o poema.
-
dezasete
as avenidas teen nomes demasiado longos para ser recordados.
o mesmo ocorre coas ras do centro.
son palabras difciles, esdrxulas.
nin se parecen nada a arriba bico amor
nin dan para facer unha verdadeira cidade.
-
dezaoito
para evitar a dor do outono nas tas mans,
nas puntas dos dedos,
todos os trazos redondos das letras
recordan a calor pequena das castaas
que agariman as manoplas dos escolares.
deste xeito,
anda que as esquinas do toural corten coma fo
a enfermidade nunca poder alcanzarnos.
-
dezanove
tes que saber, meu neno,
do porto oculto da cidade,
construdo entre as nboas de abril ares
para o negocio secreto do t.
e que al amarra o desexo
nas noites de borraxeira.
e que hai unha taberna,
un pequeno lugar que nos coece como atlntico,
onde as tripulacins dos cargueiros fantasmas
abrigan o seu corazn de licores.
e relatan historias fantsticas
das terras das amendoeiras
sbeo, pois e entre eles,
haber quen recorde preciosos versos,
cartas que nunca enviaron os amantes,
escritas en linguas de distancia.
-
vinte
s veces
para non sentirse triste, meu pequeno
hai que crer que as follas das camelias
bican os vidros dos autobuses.
e que despois das vas e do tren
sempre nos agardamos ns.
-
vinte e un
co nico nimo do seu sorriso,
a cidade dentro deste libro.
que o relato do seu amor puro nos protexa,
das catstrofes que acompaan o meu paso.
-
vinte e dous
e agora, meu berln de mel,
que xogamos ata o ltimo verso
sabes a verdade da nosa historia imaxinada;
que nos coecemos por acaso
o catorce de abril do ano
da morte do poeta ruso.
durante a mia nica visita a cidade.
que foron tempos moi felices.
e que o noso amor medrou grande
en cada compostela que me amosabas.
pero que a estacin rematou os seus das
e os amantes tiveron que separarse.
-
e comecei a escribir en secreto
as palabras que eu inventei para amar,
e inventei que enviabas cartas de amndoa,
nas que relatabas con paixn
as cousas mis pequenas.
e en cada verso,
que mantivemos unha estreita, febril correspondencia.
tamn que por aquela altura, a tristeza
xa estaba instalada no vello continente
e en poucos meses
o lugar do que eu veo,
cercado.
e inventei que moitas das cartas non chegaron a sar nunca da illa
-
ou se perderon nas barrigas dos avins derribados sobre o mar
ou arderon nas caixas de correos.
porque
cando pasou o das cartas
tiven que inventar que me amabas
para que sempre fose abril
no final do libro de mara.
-
e ti, que o leas.
-
agradecida
inmensamente a ti, berln.
e a chespir.
a todos os que confiaron e me animaron
e me deixaron os seus lugares para o libro.
a davi, por sempre
e a su e noe, por ns
a lu e litelchs, por elas
e a antn, por todo
e a rosi, polos das de pontevedra
a edu, por aparecer
xente de salitre, corcn
a fili e iago polo tempo de belgrado
a ramn e muxi, por darme mis que abrigo
familia da olivera, a borxa e a rober un sorriso eterno.
porque eles aturaron os antollos do proceso
-
e a meus pais,
mil gracias mil
e a todos os que me queren e me coidan.
para vs
sexa sempre abril.
en compostela,
a ltimo de xaneiro
do segundo ano do barco.
-
os amigos de berln,
palabras que o arrouparon na sa estrea e mis.
-
Pequeno itinerario de verdades
Suso Bahamonde
A maior parte das veces antes de comezar a ler un novo libro -indistintamente do
xnero ao que pertenza - sempre levo a cabo un pequeno ritual persoal que consiste no
seguinte: o primeiro que fago acender un cigarro xusto no intre de abrir o libro. A
continuacin, leo a primeira palabra do libro e acto seguido a ltima, despois xunto as
palabras e miro se teen significado algn; a maior parte das veces esas das palabras
non teen sentido, nin significan nada, nin aportan nada futura lectura; tan s e
unha maneira infantil de facer o quecemento anterior a fase de mergulladura propia
do texto en si.
A terceira cousa que fago antes de comezar o libro ler a biografa do autor no caso de
que tea biografa. E nese baile de datas, lugares, edicins e ttulos que son a maior
parte de biografas literarias, o que a mn mis me interesa sen dbida a idade e o
lugar onde trouxeron ao mundo ao autor, en serio que si. Ese acto fetichista -literario
axdame a facerme unha idea da maneira de ser, do pensamento, das fobias e os soos
da persoa que me vai a contar a sa historia.
-
Como digo, normalmente a data e o lugar de nacemento do autor sempre me axuda a
entender mellor o libro que vou ler, anda que tamn verdade que con Mara Lado
isto nunca me funcionou; e non me funcionou por unha sinxela razn que vos relato a
continuacin:
Anda que Mara Lado nacera nun taxi -premonitoriamente-camio de Compostela
no ano 1979 e fora criada na terra e no mar da deprimida Costa da Morte, ou anda
que pasara longas tempadas observando como medraba a cada sol a praia de Carnota,
ou anda que nas antigas e empedradas ras da Vila de Ce xogara s agochadas, ou se
baara na ra de Corcubin, ou descubrise todos os segredos agochados nas
maxestuosas pedras de Fisterra... anda que todo iso fose certo, a min seguira sen
valerme de nada para facerme unha idea do libro seu que teo entre as mans.
E digo isto, porque penso que Mara Lado podera ter nacido nun ruinoso hospital de
Nova York na poca na que os irlandeses chegaban hacinados como porcos en barcos
de carga s costas da gran maz; ou podera ter nacido no Pars oscuro, mollado e
prerevolucionario dos anos sesenta; ou tamn podera ter nacido nese Londres
industrial no que as prostitutas facan favores a cambio dun bico na meixela e a
cervexa se faca na casas de granito con cebada e cario. Ou mis, tamn podera ter
-
nacido como de seguro lle gustara a ela, na poca dos comedores de opio, das vidas ao
lmite... na poca no que cada minuto do da era mis excitante que mil vidas xuntas na
actualidade.
E repito, que sera o mesmo en que ano e en que lugar tivera nacido Mara Lado,
porque penso que a sa literatura e a sa maneira de vivir seran absolutamente iguais
a como son.
Mara sen dbida sabe conxugar fantasticamente en toda a sa obra a modernidade e
as tradicins; os seus poemas mesturan marabillosamente todo o sufrimento deste
pas, a terra dura e morta, o amor, as paixns, a revolucin, o sexo, os bares, os
cabazos, as nasas, as vacas, as autoestradas...
Todo o b malo da nosa sociedade ten cabida nos seus poemas, onde se mesturan ata
sair renovados e convertidos no que somos en realidade.
Xa no seu primeiro poemario, A Primeira Visin, Mara mostrbanos o seu particular
punto de visto do mundo no que lle gustara ter vivido; un mundo no que as serpes
saan de cada copa e se mezclaban coa cotidianidade de todos os das; un mundo
ordinario e mitolxico onde a autora era a espectadora principal desa visin.
-
E foi no segundo libro, casa atlntica, casa cabaret -fermoso poemario de ttulo
inmellorable-onde esta vez, Mara nos descubra verdadeiramente o seu mundo. Un
mundo tan real e sincero que ben poderia ter pasado por unha biografa en verso,
senn fra polo feito de que cada poema desprendia tanta sinceridade que,
inebitablemente Mara mudaba a sa pel de espectadora visionaria para trasladarse
dolorosamente pel do poeta.
E dgoo coa boca peligrosamente chea... Poeta.
Porque Mara Lado a nica autora que coezo que sabe en cada centmetro do seu
corpo o que ser poeta. Cada litro do seu sangue ten a suficientemente dose de
veneno como para saber do sufrimento a cada minuto. Na sa mirada podemos
observar a partes iguais todo o amor e todo o odio que hai no mundo.
Ncese poeta? Cmo se constre un poeta?. Non o sei e dme igual. O nico que sei
recoecelo se o vexo diante, e penso que o primordial para saber recoecer a un
verdadeiro poeta empaparse da sa sinceridade por riba de todas as cousas. E se
algo lle sobra a Mara, sinceridade potica, da que desgraciadamente carecen o
noventa por cento dos chamados Poetas do Pas.
-
E con esa sinceridade afronto nas mias mns este berln.
Este fermoso berln que agocha en cada recanto da cidade todo o amor e
todo o odio que albergan as urbes do mundo. Este pequeno itinerario de verdades que
nos mostran a verdadeira esencia da-s cidade-s.
Mara non coece a cidade; non coece a cidade mellor que o topgrafo das ras
agochadas, que o urbanista dos falsos trazados, que o camiante de adoquns
errticos...
Ela, tan s coece a sa cidade; a cidade das verdades e dos medos; a cidade do amor
e as luces; a cidade da paixn e as antenas... tan s sabe iso, mostrarnos a sa cidade
dende a sinceridade do habitante que sofre a cidade. Porque sufrir coecer, e coecer
e temer e camiar...
Pola crudeza de cada palabra que se agocha nas ras e nas prazas, atrs do casino ou
diante do cine, polo que todo se converte na cidade na cal habitamos cada un de ns.
E por iso que en cada verso sabemos da nosa dor como se fra nica. E por iso polo
que ns tamn formamos parte deste berln.
Como reza o primeiro verso do libro... este ser o teu libro para que ti nunca o saibas... e
as, tal vez, coecers todo o que se agocha unha vez destapes a verdade...
A partir de aqu... le e soa sempre.
-
Cartografa dun corazn con patas
David Rubn
Respiras fondo e, se tes sorte, deixas esvarar unha bgoa pola meixela.
E sorrisos. Mil millns de sorrisos.
Polo xeral estes son os sntomas dos que un adolece despois de se mergullar na lectura
dos poemas de Mara. Polo menos se un presume de empregar ese rgano que ten
agochado entre os pulmns para algo mis que bombear sangue polas veas.
As que con esa sensacin dispoo as cartas sobre o tapete para enfrontarme ao feito
de prologar este libro.
Porque estes pequenos retallos xigantes de emocin pura vertidos en cada un dos
versos, das palabras, en cada rabio dos as ou nos puntios dos is, mtenseche no
corpo s con billete de ida, para quedar prendado xa por sempre deles, vermes dunha
mala enfermidade da que un xa non pode nin quere sandar.
-
E d o mesmo se son inventados ou non, se toman aire dun pretrito imperfecto ou
polo contrario son s anhelos dun futuro incerto enmascarado coas cores mis bonitas
do mundo.
Non importa, s mergllate no papel impreso, dispn o teu mellor sorriso e sada ao
amor, chscalle un ollo! Pois camins enteiros cheos de amor percorren este libro, amor
xente que a rodea, amor ao chan que pisa, amor aos teus ollos que a len...
Pois este o poemario que Mara artellou para todos ns, as que abride as fiestras e
deixade que o vento vos agarime a fronte, anda que chova, collede aire, pasada a
pxina e voade sen medo; ela suxeita a rede.
Bicos para case todos. Dos que espantan o fro, dos que quentan meixelas, como estes
poemas. Que nunca falten bicos.
Smuack!!!
-
Mario Regueira
s veces un amante pode ter un ollo de cada cor, como algns gatos, como David Bowie, ou como o esprito das cidades divididas. Non estrao, nese caso, que algun dea en chamarlle Berln, porque ademais a sonoridade do nome pode traer arrastrado o sabor de certos doces con amndoa e podemos sentilo rebentar na boca en pequenas triscadelas de tenrura. Pouco importa que o escenario do amor sexa a capital contempornea da nosa poesa. Un amante que ten un ollo de cada cor merece que o seu libro se chame Berln.
s veces unha escritora ou escritor soa con ser arquitecta ou arquitecto, e gostara de desear planos nos versos. Que algun poida pescar unha cidade mergullada e poela en orde lendo o seu libro, ou mesmo reconstrula despois das catstrofes partindo do comps das pxinas ao pasarse. E apesar de que os cinemas arden, os locais fechan ou cambian de nome, e de que algn da at expropiarn as hortas, os parques, ou as prazas, hai unha cidade que non Berln que poderemos recoecer co libro na mao. E descubrirlle de paso o porto oculto e os menceres onde os nomes se escriben deliciosos baixo as rbores.
s veces unha voz de muller segue a subvertir papeis na poesa contempornea, e consegue acadar centralidade para cantar fatalidade e a tenrura do amor sen complexos. E ao tempo, inventar unha cidade, un can chamado Chespir, un amante cos ollos como Bowie, e a ela mesma e s palabras. E mesmo un outro, o mesmo, para sempre, (como no disco de Lou Reed), Berln.
E ti que o leas
-
un regalio
-
esta edicin para a regueifa
na corua mordida do mar
en marzo de mara mario